Sunday, November 7, 2010

The Live Rosary

Ocober is consider to be the rosary month, and this year San Nicolas de Tolentino Parish organized a live rosary together with the parish organization. This event all sectors of church gathered in such a way that we can give our praise and worship to the Mother of God, Mama Mary. Each youth Organization come up with a live charactes in each mystery and in our case, we have the Visitation. The said role was played by Carmela and Bing bing, Carmela as elizabeth and Bing bing as Mary, Lack of costumes is not a hindrance to make our stint better. Sinagtala people also task to sing one song in one of the mystery and we sung Sa Iyo Lamang. Together with out new Organist. Sinagtala once again that we can do whatever task you want us to do.
The church was also loaded of candles and prayers as we go on the live rosary. parishoners lined the candles in the altar to form the rosary. of course father glynn was there to celebrate the rosary with us. that was a big experience for us. Hoping next year that the rosary will be much bigger. All of this we did in the glory of the Father...... Way to go SINAGTALA....


                                                                 The Rosary Candle




Sinagtala in Practice....


How about me posing with mama Mary...


                                                                
                                                                  The Visitation Scene




                                                            The Sinagtala Family with Fr. Glynn

November 7 2010

Staying awake. I tried sleeping but worries wakes me up. How do we fight back if we dont know to fight with. The so called COLD WAR is really not my game. People are getting bitter. Why? is it just because they realize that you are better than him. The magic word for that is Friends, you should be happy for what i have now. I thought that the first person to rejoice in my success are my friends and you belong to the elite list of my rare friends. Im no longer a kid, I dont have all the time in the earth to spend for all you. If  im absent in some of the happenings, its because i am busy in my work. 
  Common, we are always saying that we are now matured, but what is this. I know that i cant vent out my sentiments in front of you guys but m always saying that you can always go on without me, life is not always because of me. 4 to 5 years from now, we will have our own family and if that time will come i hope we can share good things to our kids. dont be so naive. you already have the reason to strive hard. Im not saying that you need to take life seriously because life is too short to take it seriously. Im just saying that life should be able to put a direction in your life.... Im so disapointed on you. Sorry if this is what you think is wrong... 

OUTTA HERE......

Tuesday, October 19, 2010

Masskara Gimik

Its once again time to get out in the street and praty till you drop. This is what masskara meant for me. Every year, we go out in the street, enjoy the party that the street is offering. This year is somewhat different. There is a party in lacson st. and cant imagine lots of live bands in the street. People gathered to party. I dont have plan of going there though but then the party is very inviting and you cant get yourself away from the party. What a night. I have my friend Kirby. We join nad celebrate together. We cant move in the street because people is retracting you way. But we continue walking. When i turn my back, i cannot see my friend and i saw him in my side sweating, " grabe wala ka gid gabalikid ba" he uttered, i then reply " kay kabahao bi ka likod ko" yeah right, the crowd smells really unpleasant, maybe because its too hot when you are pressed in the middle of thouand people. We then met janlu who having a shot of beer in the street. the party never stop, today is the officail day of the Charter day of  Bacolod. Too bad i was not able to party there. its ok theres a lot of next time for me though. Happy Masskara.

Thursday, October 14, 2010

For Pareng Joemar


Joemar is my friend since grades school. We are seatmates, Apelyido niya sunod sa apelyido ko. Hindi kami ganoon ka close. Noong nag high school kami classmates na naman kami. Yun nga lang ako kasi may pagkatopak ako. Sa tagal na hindi ko na maala-ala kung bakit kami nag -away na dalawa at humantong sa di pag-uusap. indi na kami naging magkaklase nung sumunod na taon. 4th year na nung naging magkaklase na naman kami. Naging seatmates na naman kami. Kasama ng iba pa nabuo ang barkada na BREAKS. doon na nagsimula ang mga kalokohang di matawaran. Ang mga pagpunta sa tindahan ni makoi para lang magpahabol sa mga bebe. Madidinig m talaga na si pareng joemar tumatawa na para bang hinahapo. Sa jokes naman, titira ng joke at siyempre lahat tatawa, sa isang sulok si pareng joemar, nag-iisip ng malalim, iniisip kung nakakatawa ba ang joke at pag narealize nya na nakakatawa pala, doon lang siya tatawa ng malakas at siya na lang mag-isa ang tumatawa. Sa aming mga lalake sa barkada, siya ang pinaka habulin. Madaming babae ang nagkakandarapa sa kanya. Gwapo naman kasi. Mahilig sa music, RnB ang tira niya. Magaling sumayaw.  Masyadong strict ang parents niya. curfew niya ay 10pm. Sa gimikan, pagpatak ng alas diyes uuwi na yan. ganoon ka bait na bata ang pare naming to. Weekends, di aalis nang bahay nila pag di nakapaglinis, Kung papasok ka sa kwarto niya, aakalain mong kwarto ng babae sa sobrang ayos ng mga gamit niya. Wala ka talagang reklamo sa kanya. Naalala ko tuloy na pag may problema ka, magaling din siyang mag advise. Sa barkada namin, nakakapag usap kami ng softwares at programs pati na rin networks dahil alam niya yun. computer Science kasi siya. Kaya kung nag-uusap na kami ng mga ganyan. Wala na ang nakakintindi. Hindi kasi sila techy eh.

Pero May 17 2010, Alas 2:00 ng hapon. Ang pare namin, Nauna na sa langit. Siguro para ma ikuha kami ng reservation pag sumunod kami. Cancer ang dahilan ng pagkawala niya. Hindi namin akalain na ganoon lang kabilis ang kalagayan niya. Isang taon din ang laban niya sa kanyang sakit. masakit na panoorin ang kaibigan mo na nahihirapan at kayo ay walang magawa upang ibsan ito. Pero sa labang ito, panalo pa rin ang kaibigan namin, dahil naipakita niya na malakas siya at nakaya niyang harapin ang laban na yun. Napabilib kami ni joemar.


Sa ngayon, 5 buwan na si joemar sa lngit. pero ang ala-alang iniwan niya, patuloy na magiging buhay sa amin. Sa mga sandaling kakain kami ng mangga at hihigin nya ang patis para inumin, kapag bumili kami ng mani ang lahat ng bawang ay hihingin niya. Kapag nag-iinuman kami at ang pulutan ang magiging hapunan niya. 


Nasaan ka man ngayon pareng joemar... ingat ka dyan at sana bantayan mo kami dito... Baskog ka man japon... baskog ta.... 

Sunday, August 8, 2010

Im back

Musta na ba ang blogging world? Anu na ba ang kaguluhan dito sa blogsphere? Sa akin heto. At last NAka uwi na rin ako sa bahay after 1 and a half year. Pagdating ko, Maraming pagbabago. Nag mga batang kapitbahay, nagsipaglakihan na, yung iba bagong panganak at ang mga kabababata ko, nagsibuntisan na. ganoon na ba kabata ngayon para maging isang magulang. Hinanap ko ang puno nga Talisay sa labasan, pero wala na ito, Pinutol daw para maging maaliwalas ang daan. Nakalkihan ko na ang punong yun. minsan napaukit ako doon ng mga bagay bagay at kaganapan sa buhay ko. pero wala na ito pinutol na, marahil dala na rin sa pagputol ang kabataan ko pero hindi ang ala-ala ng buhay ko.
Ang mga kaibigan ko, Noong umalis ako 3rd year pa lang ako noon, at ngayon, graduate na ang iba sa kanila. May Nurse na, teachers ang future manager pa. sayang nga lang at kailanman ay i na kami makukumpleto. Wala na ang isa naming kaibigan. Siguro nga ay pinauna na siys ni God sa taas para makapagpareserve ng kwarto sa aming lahat. Nakakapanghinayang lang isipin na ang mabuting tao pa ang nauuna. Nung umalis ako kumpleto ang barkada ngayon wala na ang isa.

Sa ngayon, Nasa school na naman ako, Proceedres ako. Bagong school, bagong friends, ang magic word ADJUST, kung papipiliin ako ng classmates, pipiliin ko ang high school classmates ko. masaya kasi sila, kwela at supportive.  Balik bahay na din ako, balik kwarto, balik sermon at  baik bantay na naman kay mama. Habang buhay na lang siguro ajo magpapabantay sa kanya, Kasi alam ko na its for my good. pero sana huwag naman sana maging kasing higpit noon. Im already 20 years old. di na ako bata. Ang buhay nga naman. Madami na ang pagbabago, sana di magbago ang mga kaibigan ko. Dahil ako hinding hindi magbabago sa mga kaibigan ko.

Wednesday, February 24, 2010

2nd Batch

Sunday, January 24, 2010

Idle Time

Sa lahat ng mg o sa akin..heto na ang regalo ko sa inyo, pagsamantalahan niyo na..